"Too Late" by Jane Eyre0 [ENG]

Opowiadania fanów o przygodach bohaterów serialu "Huntik: Łowcy Tajemnic"

"Too Late" by Jane Eyre0 [ENG]

Postprzez KarlaOutsider » poniedziałek, 19 grudnia 2011, 20:33

Nieco inne zakończenie 1 sezonu "Huntik..."
Profesor zostaje pokonany, jednak dla Metza jest już za późno...

Outside Professor's castle. Prague. Czech Republic.

Huntik team walked out of the caste. Lok Lambert had his one arm wrapped around Sophie Casterwill and with the other he was holding her hand. Side-by-side with them were walking Dante Vale and Zhalia Moon. The russet haired man was walking slightly behind his partner with one of his hand resting on her shoulder, also she was wearing his trademark raincoat. They stopped and looked at each other smiling. They just did the unbelievable, the thing many seekers and Foundation tried to do for years. They defeated Organization once and for all.

"we won't catch any flight to Venice tonight" said Dante looking at his team "we should go and spent it at the hotel"

The others nodded. They walked out of the castle and on the street. Sophie called a taxi and gave the driver the address of Foundation hotel in Prague. Beep, beep. Rang Dante's cell phone. He blinked few times a bit surprised but he quickly picked up when he saw the number

"Guggenheim" he said "hey"

"you're still in Prague?" asked Swiss

"yes, and we just finished our mission with success" the last words russet haired male said in a whisper, so the taxi driver wouldn't hear.

"we know. Dante I have some news" said Guggenheim, his voice was unenthusiastic and quiet "it's about Metz"

Amber eyed man stiffed, at that and felt his heartbeat increase

"he had died I'm sorry" continued Swiss "he passed on just when you landed in Prague"

Dante felt his eyes widen and heart sink. This news hit him pretty hard and he couldn't hide what he was feeling His friends looked at him worried and alerted.

"Dante?" asked Guggenheim "are you there?"

"y-yeah" said russet haired male

"The funeral will take place in two, three days" was the answer ". You will come back till then?"

"yeah" nodded Dante "yeah we will. Thank you. Guggenheim"

"well goodbye then" said the older man "and as I said I'm so sorry"

"bye" said amber eyed top agent as he switched the phone of.

"Dante?" asked Lok worriedly "what happened?"

"I'll tell you at the hotel" said his mentor, making other three seekers even more worried. Soon the taxi stopped in front of said place. Dante paid the bill, and walked out. Still in that gloomy state. His friends followed him looking at each other and at him. Zhalia bit her lip. She already suspected what the news where.

'It must be hard for him' she thought 'Metz was not only his mentor, he was like a father to him…'

They entered the hotel and their leader asked for the rooms. Then he gave them the keys

"Dante" said Sophie "you were, about to tell us what happened? What Guggenheim wanted?"

"Metz died" said amber eyed man bowing his head

"what? But how? When?" asked both teenagers shocked. They couldn't believe it. Of course Metz was ill but still

"just when we landed in Prague" was the answer

"what about the Foundation?" asked Lok

"Guggenheim will take care of it" said Dante with colorless tone "he is the second in charge. When the leader dies. The second in charge takes his place"

"that's good…I guess" said Sophie looking down "I…um…we're…so..,sorry Dante…"

"It's alright" he said looking away "now let's get some sleep…we'll need it"

With that he left them and headed to his own room. Three other seekers stayed behind looking at their feet

"well I guess we should go" said Casterwill heiress "come on"

They went upstairs in silence. None of them wanted to talk. The news were so grave, they also felt sorry for Dante because they knew how much he cared about his mentor.

Dante

He was lying on the bed staring at the ceiling, he was still shocked by the news. Metz raised him and had always been like a father to russet haired man and now he was dead.…all those memories flashed before Dante's eyes

flashback

Six years old Dante Vale stood in front of a fresh grave. His parents grave. They died in car accident.

"Dante" his parents' friend Metz put his hand on boy's shoulder "come on, we should be going"

Russet haired boy nodded. His parents left him in Metz's care. Now a new life awaited him. Metz was about to teach him how to be a seeker. A thing his parent's didn't live to do.

***some time later****

"Metz, Metz" young Dante ran towards his mentor "I did it! I did it! I invoked my first titan"

Soulwing was floating in the air just above him.

"Isn't he great?" asked boy proudly

"well done Dante" said Metz "and a titan you found all by yourself. Soulwing will be a good friend. But you need a fellow warrior who will fight by your side when troubles finds you"

Older man pulled out an amulet from his pocket

"his name is Caliban" he said.

******another memory flash*******

Dante was a bit older now. In his late teens. He wanted to go on a mission, but Metz insisted he went with someone else

"Metz why can't I do it alone?" asked russet haired boy

" seekers can succeed alone" explained Metz "but only in team is their true victory"

Dante sighed. Maybe Metz was right after all.

"ok" he said "let's get going"

******another memory flash******

Dante ran into Faudation hospital. Guggenheim just called him. It was about Metz

"what happened?" asked foundation top agent.

Swiss looked at him with some kind of sadness in his eyes

"mission went wrong" he said "Metz…he…"

"what? Spill it out Guggenheim" young man was rather anxious now

"he…he got cursed by Legendary titan of body" blonde man hung his head

"but there is a cure right?" asked Dante

"no" shook his head second in command "I'm ever so sorry. We still don't have a cure for such curses...just like with Simon it will get worse until…."

"no" russet haired man clenched his fist "I won't allow it! There must be some way to cure him! And I'll find it no matter how long it will take!"

Guggenheim watched him with worry and shook his head.

******another memory flash******

Dante stood in front of the window in Metz's house. His teeth set. Metz was lying on the bed, with all those machines attached to him. Amber eyed man clenched his fist. For years he had been looking for some kind of cure. Bu he couldn't find any. He walked towards the bed and sat in the chair near it. Taking his 'father's' hand into his

"I'm meeting a black market contact" he said "he has some new medical options for you. Just hold on"

"I'm fine" answered Metz "don't worry about me Dante"

"Metz, you have so much more to do as chairman of the Huntik foundation!" said protested Dante "I swear I cure you no matter what the cost"

With that he got up. And left. He had to cure his father and friend.

******another memory flash******

Dante brought Metz those, medicines from Vienna. But they didn't work as he expected. Metz felt better but only in the beginning, and it wasn't much of improvement. His nurse said that those medicines will only delay the process by some time. Few days or so. Dante sank in his chair. Why wasn't anything working? Maybe…

'no' he thought 'there MUST be some way to cure him and I'll find it. I swear!"

He sighed. Next day they had a mission to Greece in search of Argo. Maybe there lied some hope….

******another memory flash******

The twilight fell on the small island on Aegean sea. Dante sighed, he hoped so much to find a cure here. When Medea told him she had a cure…he was so happy and hopeful. He really believed that this time he will succeed in finding a cure. That this time it will work. But it was just an illusion, a defensive tactic that played with his senses. And fooled him. The plant he was holding in his hand disappeared. Zhalia walked towards him…

"It's not over Metz" he said. He knew that he will try and fight until he succeeds. There was no way to turn back…

******another memory flash******

Dante visted Metz again. Just before his mission to Romania. He still hoped to find a cure.

"Maybe in Romania there will be something…maybe those titans…" he started

"Dante…"violent coughs shook Metz's body, and he spoke in horse voice. "titans locked away in Vlad Dracul's castle are dangerously close to fall into professor's hands, and you are hoping *cough, cough* that the mission would be to find a cure for my illness…." The coughs got more violent and the nurse rushed to her patient's side "

"yes your life is more important" said Dante

"Dante your first priority must always be to fight evil" repealed older man in coarse voice as he coughed again "just remember…"

Dante watched him with sadness and worry in his amber eyes…how could Metz tell him something like that?

******another memory flash******

Dante walked into Metz's room. It was dark. His bed curtain was drew, and the machine was beeping.

"Metz?" asked russet haired man "can you hear me?

His mentor gave him his hand shakily. It was covered in marks

"I had no idea it had gotten so bad" he wishpered as he took it. Metz passed him something. It was a key, a key and a map. Dante nodded. He knew that his friend wanted him to find something important. He walked out. There he met Metz's nurse.

"There must be a cure for this curse somewhere" he said looking at the map and key

"so you say" said the woman before him skeptically "what I hope you're not going to tromp half way across the world because a delusional old man handed you a map to who know where"

"based on this coast line" he answered "I'd say turkey"

*********end*********

Dante shook his head and stood up. Those memories were just making it more difficult instead of easing the pain. He needed to take a walk. He went out of his room. He headed towards the balcony, and went out. Warm, wind blew in his face. The evening was rather nice. Not too hot. Not too cool.

'it was all in vain' thought russet haired man looking at the city of Prague 'everything….'

New wave of memories hit him, but now from different angle. All those dangers….Medea island, Vienna, Prague…all of those dangers he put everyone…especially Zhalia in…now it hit him how easily he could have lost her, what dangerous game he had been playing with her life.

"Dante?" a very familiar voice woke him up from those dwellings. He didn't need to turn to know who was it, and why she was here. Zhalia walked towards him, and put her hand on his shoulder.

"Can't sleep?" she asked

"It turned out funny had it not?" he asked sighing "just look, I did everything in my power to find the way to cure him and it all was for nothing. Pathetic huh? Chasing a stupid fantasy that will never come true. As a leader I failed."

"Don't say that" she whispered "it's not true"

"Yes it is" he shook his head "What kind of leader would put his missions and most importantly his team in so many deadly dangers for a mare fantasy? Because that was what I did. I put you all in so many dangers. Take for example Medea island. As a leader I should have been more on guard. Lok and Sophie had right to fall into that trap. They are inexperienced, but me? I'm much longer in this business. I should have smelled the rat. But I didn't I fell in just like them. I followed illusion. I was deaf and blind. I refused to believe you when you came to warn me…you saw there was something wrong but I was so caught up in fantasy that I refused to face reality. I dismissed you and I left you to fight dangerous and powerful mind weapon all on your own. You could have died or it could have destroy you forever mentally…"

"you passed out" she reminded him "you couldn't possibly help me"

"but I wouldn't have passed out if I was on my guard" he shook his head again "I should have been there with you, fighting by your side. Instead I was chasing fantasies"

Zhalia looked at him worriedly. She didn't know what to do or say, so she just let him continue

"Vienna" he continued "I went off for those medicals that didn't even help much for a longer period of time. Organization could have killed you and they would. Defoe wouldn't hesitate to do so, and once again we owned everything to you. If you haven't used King Basilisk…and once again I failed as a leader"
He was speaking more and more quietly, His companion also noticed that his hands clenched into fists on the balustrade.

"and today" he said "today was total disaster. I just gave up the titans to Professor, to our deadliest enemy, I had let my teammates fight each other, and then I just slumped down on the floor and did nothing to make up for that mistake. Once again I put you in danger…especially you. Once again I made you fight for my and your lives in a fight you had no chances to win. Here I failed not only as a leader but as a man to. What kind of man allows a situation when the woman he loves brakes down and cries? And what I did it for? For a mirage that wasn't ever going to be reality"

Zhalia bit her lip. She had never seen him like this, never heard him speaking with such hatred towards himself. It hurt her so much to see him in such pain. Dante clenched his fist even harder as his hands started to tremble and tears appeared in his eyes. It was then when dark haired woman decided to act. She once again put her hand on his shoulder, making him turn to face her. She came closer and pulled her arms around him.

"it's not true" she whispered into his ear "you're a great leader and man Dante. You believed in me and trusted me like nobody else, you had forgiven me straight away without doubt and asking me for the whole story. You took me in after my apartment blew up. You always were there to help us when we fell into trouble, you always had a plan. If you haven't come just in time in those catacombs Defoe would have defeated me. In Vienna, remember I was only capable of bonding with King Basilisk because you provided a distraction. On Medea island I would be lost if you haven't come in last minute, in Ethiopia this titan would have killed me if it wasn't for you. Today too. Dante if you haven't come to my rescue so many times I as well as Lok and Sophie would be six feet under. If it wasn't for you I wouldn't be able to do those things I have done and remember that no matter what you do and what decisions you make, I'm always going to be there to support you"

Dante was silent during whole this speech. Partly because he still felt down but mostly because her actions took him completely by surprise. But soon he recovered and hugged her tightly and burring his face in her hair, for the first time in years, letting his emotions go. Zhalia just tightened her embrace, and said nothing.

"thank you" she heard him whisper "for being here"

Above them, far away on the deep-blue sky stars twinkled silvery.


Jak wam się podoba :?:
Pracuję nad tłumaczeniem tego opowiadanka, jak tylko skończę na pewno się ono tutaj pojawi
:wink:
">Błagam cię, na Chrystusa- uwierz w to, że możesz się mylić.< (O.Cromwell)
[...] jako ludzie możemy się mylić.
Pamiętajmy o tym, ilekroć podejmujemy decyzje- zwłaszcza te, które krzywdzą innych."

A. Pratkanis, E. Aronson; Wiek propagandy


Obrazek
Avatar użytkownika
KarlaOutsider
 
Posty: 547
Dołączył(a): niedziela, 18 grudnia 2011, 15:58
Lokalizacja: Turek

Postprzez » poniedziałek, 19 grudnia 2011, 20:33

 

Re: "Too Late" by Jane Eyre0 [ENG]

Postprzez Amarux » wtorek, 3 stycznia 2012, 21:52

To opowiadanko jest ekstra! Było sporo tych wspomnień i parę błędów, ale opowiadanie fajne!

Nie należę do osób, które łatwo się wzruszają, ale jak sobie pomyślę, jak Dante się tak obwiniał i cały jego trud poszedł na marne... Nie płakałam, ale było mi trochę smutno. Zahlia umie pocieszać:), w sumie sama przez coś podobnego przeszła. Chociaż wątpię, żeby Gogenheim potrafił powiedzieć to tak... W prost. Dante też załamałby się od razu. Ciekawe co robili Sophie i Lok, jak się dowiedzieli o śmierci Metza.

W sumie , to nie obraziłabym się, gdyby tak się skończyło, chociaż...
Jeśli z góry zakładasz, że Ci się nie uda, to po co w ogóle próbujesz?
Avatar użytkownika
Amarux
 
Posty: 255
Dołączył(a): sobota, 31 grudnia 2011, 11:43
Lokalizacja: Swarzędz

Re: "Too Late" by Jane Eyre0 [ENG]

Postprzez KarlaOutsider » wtorek, 3 stycznia 2012, 22:22

Miałam bardzo podobne odczucia po przeczytaniu.
Właśnie najbardziej uderzyło mnie to poczucie winy u Dantego, taka totalna bezsilność, bezradność i złość- że wszystkie starania na nic się zdały, że gonił za cieniem ryzykując życie przyjaciół...
Bardzo lubię to opowiadanie :)
">Błagam cię, na Chrystusa- uwierz w to, że możesz się mylić.< (O.Cromwell)
[...] jako ludzie możemy się mylić.
Pamiętajmy o tym, ilekroć podejmujemy decyzje- zwłaszcza te, które krzywdzą innych."

A. Pratkanis, E. Aronson; Wiek propagandy


Obrazek
Avatar użytkownika
KarlaOutsider
 
Posty: 547
Dołączył(a): niedziela, 18 grudnia 2011, 15:58
Lokalizacja: Turek

Re: "Too Late" by Jane Eyre0 [ENG]

Postprzez MsLight » środa, 4 stycznia 2012, 09:46

Amarux napisał(a):To opowiadanko jest ekstra! Było sporo tych wspomnień i parę błędów, ale opowiadanie fajne!

Nie należę do osób, które łatwo się wzruszają, ale jak sobie pomyślę, jak Dante się tak obwiniał i cały jego trud poszedł na marne... Nie płakałam, ale było mi trochę smutno. Zahlia umie pocieszać:), w sumie sama przez coś podobnego przeszła. Chociaż wątpię, żeby Gogenheim potrafił powiedzieć to tak... W prost. Dante też załamałby się od razu. Ciekawe co robili Sophie i Lok, jak się dowiedzieli o śmierci Metza.

W sumie , to nie obraziłabym się, gdyby tak się skończyło, chociaż...

Mogę się podpisać :?: :D Świetne :wink:
MsLight
"If you’re leaving close the door.
I’m not expecting people anymore.
Avatar użytkownika
MsLight
 
Posty: 2775
Dołączył(a): poniedziałek, 19 grudnia 2011, 15:13

Re: "Too Late" by Jane Eyre0 [ENG]

Postprzez Angel4 » środa, 4 stycznia 2012, 13:45

świetne i do tego nawet nie wymaga tłumaczenia, no chyba, że ktoś słabo zna angielski :)
a poza tym, podpisuję się pod tym:

KarlaOutsider napisał(a):Miałam bardzo podobne odczucia po przeczytaniu.
Właśnie najbardziej uderzyło mnie to poczucie winy u Dantego, taka totalna bezsilność, bezradność i złość- że wszystkie starania na nic się zdały, że gonił za cieniem ryzykując życie przyjaciół...
Bardzo lubię to opowiadanie :)
Do you believe in magic?

Olej szkołę, zostań ninja!

Eret: What game are you playing?
Czkawka: Game of thrones.


cracki rządzą :D

Obrazek
Avatar użytkownika
Angel4
 
Posty: 3404
Dołączył(a): czwartek, 29 grudnia 2011, 14:33
Lokalizacja: Lublin

Re: "Too Late" by Jane Eyre0 [ENG]

Postprzez Angel4 » czwartek, 2 lutego 2012, 21:21

Sporządziłam tłumaczenie. Po polskiemu :wink:

Przed zamkiem Professora. Praga. Czechy.
Drużyna Huntik wychodziła z zamku. Lok Lambert obejmował ramieniem Sophie Casterwill a drugą ręką trzymał ją za rękę. Tuż obok szli Dante Vale i Zhalia Moon. Mężczyzna o kasztanowych włosach szedł nieco za swoją partnerką z jedną ręką spoczywającą na jej ramieniu. Ona miała na sobie jego charakterystyczny płaszcz. Zatrzymali się, patrząc na siebie z uśmiechem. Dokonali niewiarygodnej rzeczy, którą próbowało zrobić mnóstwo Łowców i Fundacja. Pokonali Organizację raz na zawsze.
- Dziś nie złapiemy już żadnego samolotu do Wenecji - powiedział Dante patrząc na drużynę. - Musimy zostać i spędzić noc w hotelu.
Pozostali przytaknęli. Wyszli z zamku na ulicę. Sophie złapała taksówkę i podała kierowcy adres hotelu Fundacji w Pradze. Nagle zadzwoniła komórka Dantego. Zamrugał kilka razy, trochę zaskoczony, ale szybko odebrał, kiedy zobaczył numer.
- Guggenheim - powiedział. - Hej.
- Nadal jesteście w Pradze? - zapytał Szwajcar.
- Tak i właśnie zwycięsko ukończyliśmy misję - ostatnie słowa powiedział szeptem, żeby kierowca taksówki nie usłyszał.
- Wiemy. Dante, mam złe wieści - powiedział Guggenheim, a jego głos był cichy i pozbawiony entuzjazmu. - Chodzi o Metza.
Bursztynowooki mężczyzna zesztywniał i poczuł, że jego serce przyspiesza.
- On zmarł, przykro mi - kontynuował Szwajcar. - Odszedł właśnie gdy lądowaliście w Pradze.
Dante czuł, że jego oczy się rozszerzają, a serce zamiera. Te wieści dość mocno go zszokowały i nie mógł ukryć, co czuje. Przyjaciele wpatrywali się w niego zmartwieni i czujni.
- Dante? - spytał Guggenheim. - Jesteś tam?
- T-tak - odpowiedział kasztanowo-włosy mężczyzna.
- Pogrzeb odbędzie się za dwa, trzy dni - brzmiała odpowiedź. - Wrócicie do tego czasu?
- Tak - przytaknął Dante. - Tak, wrócimy. Dzięki, Guggenheim.
- Więc do zobaczenia - powiedział starszy mężczyzna. - I jak już mówiłem, przykro mi.
- Cześć - powiedział bursztynowooki najlepszy agent i rozłączył się.
- Dante? - zapytał zmartwiony Lok. - Co się stało?
- Powiem wam w hotelu - odparł jego mentor, jeszcze bardziej martwiąc pozostałą trójkę Łowców. Wkrótce taksówka zatrzymała się przed danym miejscem. Dante zapłacił rachunek i wysiadł, wciąż w ponurym nastroju. Przyjaciele dołączyli do niego, patrząc to na siebie, to na niego. Zhalia przygryzła wargi. Ona już podejrzewała, czego dotyczyła wiadomość.
,,Muszę być silna dla niego" - pomyślała. ,,Metz był nie tylko jego mentorem, był prawie jak ojciec..."
Weszli do hotelu, a ich przywódca poprosił o pokoje. Potem wręczył im klucze.
- Dante - powiedziała Sophie - miałeś powiedzieć nam, co się stało. Czego chciał Guggenheim?
- Metz nie żyje - odpowiedział bursztynowooki mężczyzna zwieszając głowę.
- Co? Ale jak? Kiedy? - pytała zszokowana dwójka nastolatków. Nie mogli uwierzyć. Owszem, Metz był chory, ale nadal był.
- Kiedy wylądowaliśmy w Pradze - brzmiała odpowiedź.
- A co z Fundacją? - zapytał Lok.
- Guggenheim się nią zajmie - odparł Dante bezbarwnym głosem. - Jest zastępcą. Kiedy lider umiera, zastępca zajmuje jego stanowisko.
- To dobrze... tak sądzę - powiedziała Sophie patrząc w dół. - Jest mi...ee nam... bardzo... przykro, Dante...
- W porządku - odparł patrząc w przestrzeń. - Teraz prześpijmy się trochę. Potrzebujemy tego.
Pozostawił ich i poszedł do swojego pokoju. Pozostała trójka stała z tyłu patrząc na swoje stopy.
- Cóż, sądzę, że powinniśmy iść - powiedziała dziedziczka Casterwill. - No chodźcie!
Weszli na piętro w ciszy. Nikt nie chciał rozmawiać. Wiadomości były poważne, ale także zrobiło im się żal Dantego, ponieważ wiedzieli, jak bardzo dbał o swojego mentora.

Dante
Leżał na łóżku wpatrując się w sufit, wciąż zszokowany wieściami. Metz wychował go i zawsze był jak ojciec dla mężczyzny o kasztanowych włosach, a teraz nie żyje... wszystkie wspomnienia przebłyskiwały Dantemu przed oczami.
Retrospekcja
Sześcioletni Dante Vale stał naprzeciw nowego grobu. Grobu jego rodziców. Zginęli w wypadku samochodowym.
- Dante - przyjaciel jego rodziców, Metz, położył rękę na ramieniu chłopca. - Chodź, powinniśmy iść.
Kasztanowowłosy chłopiec przytaknął. Rodzice powierzyli go opiece Metza. Teraz czekało go nowe życie. Metz miał go nauczyć, jak być Łowcą. Rzeczy, nie dla której żyli jego rodzice.*
***jakiś czas później***
- Metz, Metz - mały Dante biegł w kierunku swego nauczyciela. - Zrobiłem to, zrobiłem! Wezwałem swojego pierwszego tytana!
Skrzydlak unosił się w powietrzu tuż nad nim.
- Czyż nie jest świetny? - zapytał dumny z siebie chłopiec.
- Dobra robota, Dante - powiedział Metz. - I do tego sam go znalazłeś. Skrzydlak będzie dobrym przyjacielem. Ale potrzebujesz kolegi wojownika, który będzie walczył z tobą, kiedy wpadniesz w kłopoty - mężczyzna wyjął amulet z kieszeni. - Nazywa się Kaliban - dodał.
******następne wspomnienie******
Dante jest już nieco starszy. O kilkanaście lat. Chce wyruszyć na misję, ale Metz nalega, by wyruszył z nim ktoś jeszcze.
- Metz, czemu nie mogę zrobić tego sam? - pyta kasztanowowłosy chłopak.
- Łowcy mogą wygrywać sami - tłumaczył Metz. - Ale tylko w drużynie jest ich prawdziwe zwycięstwo.
Dante westchnął. Może Metz ostatecznie miał rację?
- Dobra - powiedział. - Ruszajmy.
******następne wspomnienie******
Dante biegł przez szpital Fundacji. Guggenheim dzwonił przed chwilą. Chodziło o Metza.
- Co się stało? - zapytał najlepszy członek Fundacji.
Szwajcar popatrzył na niego z czymś w rodzaju smutku w oczach.
- Misja się nie powiodła - powiedział. - Metz... on...
- Co? Wyrzuć to z siebie, Guggenheim - młody człowiek był dość niespokojny.
- On... on został przeklęty przez legendarnego tytana ciała - blondwłosy mężczyzna opuścił głowę.
- Ale jest na to lek, prawda? - spytał Dante.
- Nie - potrząsnął głową drugi przywódca. - Naprawdę mi przykro. Wciąż nie mamy leku na takie klątwy... tak jak z Simonem będzie jeszcze gorzej, aż...
- Nie - mężczyzna o kasztanowych włosach zacisnął pięść. - Nie pozwolę na to. Musi być jakiś sposób, aby go wyleczyć. I ja go znajdę, nieważne jak długo to zajmie!
Guggenheim popatrzył niego ze zmartwieniem i potrząsnął głową.
******następne wspomnienie******
Dante stał przy oknie w domu Metza. Metz leżał w łóżku podłączony do tych wszystkich maszyn. Bursztynowooki mężczyzna zacisnął pięść. Przez lata szukał jakiegoś leku. Ale nie znalazł żadnego. Podszedł do łóżka i usiadł na krześle obok. Wziął swojego ,,ojca" za rękę.
- Mam spotkanie z pośrednikiem z czarnego rynku - powiedział. - Ma dla ciebie parę nowych leków. Poczekaj chwilę.
- Czuję się dobrze - odparł Metz. - Nie martw się o mnie, Dante.
- Metz, masz tak wiele do zrobienia jako przewodniczący Fundacji Huntik! - zaprotestował Dante. - Przyrzekłem, że cię wyleczę bez względu na koszty.
Po tych słowach wstał i wyszedł. Musiał wyleczyć swego ojca i przyjaciela.
******następne wspomnienie******
Dante przyniósł Metzowi leki z Wiednia. Ale nie zadziałały tak, jak oczekiwał. Metz czuł się lepiej, ale tylko na początku i to nie była duża poprawa. Pielęgniarka powiedziała, że te leki tylko trochę opóźnią proces. Może o kilka dni. Dante zatopił się w fotelu. Dlaczego nic nie działało? Może...
- Nie - pomyślał. - MUSI być sposób, by go wyleczyć, a ja go znajdę. Przyrzekam.
Westchnął. Następnego dnia mieli mieć misję w Grecji, w poszukiwaniu Argo. Może tam jest jakaś nadzieja...
******następne wspomnienie******
Na małej wysepce na morzu Egejskim zapadał zmrok. Dante westchnął, bardzo wierzył w to, że znajdzie tu jakiś lek. Kiedy Medea powiedziała mu, że ma lek... był szczęśliwy i pełen nadziei. Tym razem naprawdę uwierzył, że udało mu się znaleźć lek. Tym razem miał zadziałać. Ale to było tylko złudzenie, taktyka obronna, zwodząca jego zmysły. I oszukała go. Rośliny, które trzymał w rękach zniknęły. Zhalia szła w jego stronę.
- To nie koniec, Metz - powiedział. Wiedział, że będzie próbował i walczył dopóki nie zwycięży. Nie było możliwości odwrotu...
******następne wspomnienie******
Dante znów odwiedził Metza. Tuż przed misją w Rumunii. Wciąż miał nadzieję, że odnajdzie lek.
- Może w Rumunii coś będzie... może tamte tytany... - zaczął.
- Dante... - gwałtowny kaszel wstrząsnął ciałem Metza, i mówił ochrypłym głosem. - Tytan zamknięty w zamku Vlada Draculi jest niebezpiecznie blisko dostania się w ręce Professora a ty masz nadzieję *kaszle* że tą misją byłoby znalezienie leku na moją chorobę... - kaszel się nasilił, a pielęgniarka rzuciła się w kierunku łóżka jej pacjenta.
- Tak, twoje życie jest ważniejsze - powiedział Dante.
- Dante, musisz przede wszystkim walczyć ze złem - odparł starszy mężczyzna ochrypłym głosem i zakaszlał ponownie. - Pamiętaj o tym...
Dante patrzył na niego ze smutkiem i troską w bursztynowych oczach... jak Metz mógł mu powiedzieć coś takiego?
******następne wspomnienie******
Dante wszedł do pokoju Metza. Było ciemno. Zasłony jego łóżka były opuszczone, a maszyna pikała.
- Metz? - zapytał mężczyzna o kasztanowych włosach. - Słyszysz mnie?
Jego mentor wyciągnął drżącą rekę. Była pokryta plamami.
- Nie miałem pojęcia, że jest tak źle - wyszeptał i chwycił ją. Metz podał mu coś. To był klucz, klucz i mapa. Dante przytaknął. Wiedział, że jego przyjaciel chce, aby znalazł coś ważnego. Wyszedł na zewnątrz. Tam spotkał pielęgniarkę Metza.
- Gdzieś musi być lek na tą klątwę - powiedział patrząc na mapę i klucz.
- Tak mówisz - powiedziała kobieta sceptycznie. - Mam nadzieję, że nie zamierzasz włóczyć się po całym świecie, bo starzec z urojeniami przekazał ci mapę nie wiadomo dokąd.
- Na podstawie tej linii wybrzeża - odparł - powiedziałbym: Turcja.
*********koniec*********
Dante potrząsnął głową i wstał. Te wspomnienia tylko potęgowały ból, zamiast łagodzić. Musiał się przejść. Wyszedł z pokoju. Skierował się na balkon i wyszedł. Ciepły wiatr owiał mu twarz. Wieczór był całkiem przyjemny. Nie za gorąco, nie za chłodno.
- Wszystko na próżno - pomyślał mężczyzna o kasztanowych włosach patrząc na Pragę. - Wszystko...
Zalała go nowa fala wspomnień, ale tym razem o innym charakterze. Te wszystkie niebezpieczeństwa... wyspa Medei, Wiedeń, Praga... wszystkich wciągał w te wszystkie zagrożenia...zwłaszcza Zhalię... W tym momencie dotarło do niego, jak łatwo mógł ją stracić, w jaką niebezpieczną grę pogrywał jej życiem.
- Dante? - tak dobrze znany mu głos wyrwał go z zamyślenia. Nie musiał się odwracać, żeby wiedzieć kto to był i dlaczego tu jest. Zhalia podeszła do niego i położyła dłoń na jego ramieniu. - Nie możesz spać? - zapytała.
- Wyszło zabawnie, nie? - zapytał wzdychając. - Tylko spójrz, zrobiłem wszystko co w mojej mocy, żeby znaleźć sposób na wyleczenie go i wszystko na próżno. Żałosne, co? Pogoń za głupim marzeniem, które nigdy się nie spełni. Jako przywódca zawiodłem.
- Nie mów tak - wyszeptała. - To nie prawda.
- To jest prawda - potrząsnął głową. - Jaki przywódca pozostawia swoją misję i co ważniejsze drużynę w tylu śmiertelnych niebezpieczeństwach, dla głupiej fantazji? Bo tak właśnie robiłem. Pozostawiłem was w tak wielu niebezpieczeństwach. Weźmy na przykład wyspę Medei. Jako przywódca, powinienem był mieć się na baczności. Lok i Sophie mieli prawo wpaść w pułapkę. Są niedoświadczeni, ale ja? Dużo dłużej siedzę w tej branży. Powinienem był wyczuć podstęp. Ale tego nie zrobiłem i wpadłem tak jak oni. Poddałem się iluzji. Byłem głuchy i ślepy. Nie chciałem ci wierzyć, gdy przyszłaś mnie ostrzec... zorientowałaś się, że coś jest nie tak, ale ja byłem tak pochłonięty fantazją że nie chciałem zmierzyć się z rzeczywistością. Odesłałem cię i zostawiłem ci walkę z silną i niebezpieczną bronią umysłu na własną rękę. Mogłaś zginąć, albo to mogło na zawsze zniszczyć twój umysł...
- Zemdlałeś - przypomniała mu. - Nie mógłbyś mi pomóc.
- Ale nie zemdlałbym, gdybym miał się na baczności - znowu potrząsnął głową. - Powinienem był być tam przy tobie, walczyć u twego boku. Zamiast tego goniłem fantazje.
Zhalia popatrzyła na niego z niepokojem. Nie wiedziała co może zrobić lub powiedzieć, więc pozwoliła mu kontynuować.
- W Wiedniu - kontynuował - wyruszyłem po leki, które nawet nie pomogły na długo. Organizacja mogła was zabić i zrobiłaby to. Defoe nie zawahałby się tego zrobić i znów musieliśmy polegać na tobie. Gdybyś nie użyła Król Bazyliszka... i po raz kolejny zawiodłem jako przywódca - mówił coraz ciszej i ciszej. Jego towarzyszka zauważyła też, że zacisnął dłonie w pięści na balustradzie.
- A dzisiaj - powiedział - dzisiaj poniosłem całkowitą klęskę. Zwyczajnie oddałem tytany Professorowi, naszemu śmiertelnie groźnemu wrogowi, pozwoliłem członkom mojej drużyny walczyć ze sobą, a potem po prostu osunąłem się na podłogę i nie zrobiłem nic, żeby naprawić ten błąd. Po raz kolejny wpakowałem was w niebezpieczeństwo... zwłaszcza ciebie. Po raz kolejny sprawiłem, że walczyłaś o moje i twoje życie, w walce bez szans na zwycięstwo. Tu zawiodłem nie tylko jako przywódca, ale też jako mężczyzna. Jaki mężczyzna pozwala na sytuację, w której kobieta, którą kocha załamuje się i płacze? A dla czego to zrobiłem? Dla mirażu, który nigdy nie stanie się rzeczywistością.
Zhalia przygryzła wargę. Nigdy nie widziała go takim, nigdy nie słyszała by mówił z taką nienawiścią do samego siebie. Bardzo raniło ją oglądanie go w takim bólu.** Dante zacisnął pięść tak mocno, że jego dłonie zaczęły drżeć, a w oczach pojawiły się łzy. Właśnie wtedy, ciemnowłosa kobieta zdecydowała się działać. Po raz kolejny położyła dłoń na jego ramieniu, odwracając go do siebie. Przysunęła się bliżej i objęła go ramionami.
- To nie jest prawda - szepnęła mu do ucha. - Jesteś wspaniałym przywódcą i mężczyzną, Dante. Wierzyłeś we mnie i ufałeś mi jak nikt inny, od razu mi wybaczyłeś, bez wątpliwości i wypytywania mnie o tę całą historię. Przyjąłeś mnie po tym, jak moje mieszkanie wybuchło. Zawsze byłeś w pobliżu, by pomóc nam, gdy wpadaliśmy w kłopoty, zawsze miałeś plan. Gdybyś nie zjawił się na czas w tych katakumbach, Defoe mógłby mnie pokonać. W Wiedniu, pamiętaj, że mogłam związać się z Królem Bazyliszkiem tylko dlatego, że ty odwróciłeś ich uwagę. Na wyspie Medei, zginęłabym, gdybyś nie przyszedł w ostatniej chwili, w Etiopii, ten tytan zabiłby mnie, gdyby nie ty. Dzisiaj też. Dante, gdybyś nie przybył mi na ratunek tyle razy, ja, jak równie dobrze Lok i Sophie, byłabym sześć stóp pod ziemią.*** Gdyby nie ty, nie byłabym w stanie dokonać rzeczy, których dokonałam i pamiętaj, że nie ważne co zrobisz i jakie podejmiesz decyzje, ja zawsze będę cię wspierać.
Dante milczał podczas całej tej wypowiedzi. Po części dlatego, że wciąż był załamany, ale bardziej dlatego, że jej działania całkowicie go zaskoczyły. Ale szybko ochłonął, przytulił ją mocno i ukrył twarz w jej włosach, po raz pierwszy od lat uwalniając emocje. Zhalia tylko wzmocniła uścisk i nic nie powiedziała.
- Dziękuję ci - usłyszała jego szept - za to, że tu jesteś.
Wysoko nad nimi, na granatowym niebie, srebrzyście migotały gwiazdy.

*W sensie, że tego nie robili, nie byli Łowcami. Przynajmniej tak sądzę. Miałam duży problem z przetłumaczeniem tego zdania.
**Przetłumaczyłam tak, bo wujek Google tłumaczył to tak dziwnie, że nijak nie pasowało.
*** W sensie, że zginęliby.
Jeśli ktoś ma lepszy pomysł na tłumaczenie niektórych słów bądź zwrotów, pisać!
Ostatnio edytowano piątek, 3 stycznia 2014, 17:08 przez Angel4, łącznie edytowano 1 raz
Do you believe in magic?

Olej szkołę, zostań ninja!

Eret: What game are you playing?
Czkawka: Game of thrones.


cracki rządzą :D

Obrazek
Avatar użytkownika
Angel4
 
Posty: 3404
Dołączył(a): czwartek, 29 grudnia 2011, 14:33
Lokalizacja: Lublin

Re: "Too Late" by Jane Eyre0 [ENG]

Postprzez Fabia114 » piątek, 3 stycznia 2014, 16:08

No, jestem pod wrażeniem Angel. :wink:
,, Pielęgnuj swo­je marze­nia. Trzy­maj się swoich ideałów. Masze­ruj śmiało według mu­zyki, którą tyl­ko ty słyszysz. Wiel­kie biog­ra­fie pow­stają z ruchu do przo­du, a nie ogląda­nia się do tyłu."
Avatar użytkownika
Fabia114
 
Posty: 2521
Dołączył(a): poniedziałek, 19 grudnia 2011, 17:15

Re: "Too Late" by Jane Eyre0 [ENG]

Postprzez Angel4 » piątek, 3 stycznia 2014, 16:40

wow, niezły zapłon :D
Do you believe in magic?

Olej szkołę, zostań ninja!

Eret: What game are you playing?
Czkawka: Game of thrones.


cracki rządzą :D

Obrazek
Avatar użytkownika
Angel4
 
Posty: 3404
Dołączył(a): czwartek, 29 grudnia 2011, 14:33
Lokalizacja: Lublin

Re: "Too Late" by Jane Eyre0 [ENG]

Postprzez Fabia114 » sobota, 4 stycznia 2014, 09:51

Angel4 napisał(a):wow, niezły zapłon

Sory, ale nie do końca wiem o co ci chodzi.
,, Pielęgnuj swo­je marze­nia. Trzy­maj się swoich ideałów. Masze­ruj śmiało według mu­zyki, którą tyl­ko ty słyszysz. Wiel­kie biog­ra­fie pow­stają z ruchu do przo­du, a nie ogląda­nia się do tyłu."
Avatar użytkownika
Fabia114
 
Posty: 2521
Dołączył(a): poniedziałek, 19 grudnia 2011, 17:15

Re: "Too Late" by Jane Eyre0 [ENG]

Postprzez BlackRose » sobota, 4 stycznia 2014, 10:02

Ja tam nie chcę się wtrącać, ale chyba chodzi o datę postu Angel i twojego :) .
"(...) - Kathy! Już po wszystkim Kathy!
- John! Ale on cię postrzelił w serce!
- ... Khe... Nic mi nie będzie. Ja nie mam serca.
- Ale John, do twojej informacji.. Wszyscy mają serce.
- Ale Kathy, moje serce należy do ciebie.
- To ja jestem ranna? (...)" xD
Avatar użytkownika
BlackRose
 
Posty: 2164
Dołączył(a): sobota, 26 stycznia 2013, 12:12

Re: "Too Late" by Jane Eyre0 [ENG]

Postprzez Angel4 » sobota, 4 stycznia 2014, 12:41

No, dokładnie o to :D Tłumaczenie jest tu prawie dwa lata :lol:
Do you believe in magic?

Olej szkołę, zostań ninja!

Eret: What game are you playing?
Czkawka: Game of thrones.


cracki rządzą :D

Obrazek
Avatar użytkownika
Angel4
 
Posty: 3404
Dołączył(a): czwartek, 29 grudnia 2011, 14:33
Lokalizacja: Lublin

Re: "Too Late" by Jane Eyre0 [ENG]

Postprzez Fabia114 » sobota, 4 stycznia 2014, 13:47

Aha, spoko. :)
,, Pielęgnuj swo­je marze­nia. Trzy­maj się swoich ideałów. Masze­ruj śmiało według mu­zyki, którą tyl­ko ty słyszysz. Wiel­kie biog­ra­fie pow­stają z ruchu do przo­du, a nie ogląda­nia się do tyłu."
Avatar użytkownika
Fabia114
 
Posty: 2521
Dołączył(a): poniedziałek, 19 grudnia 2011, 17:15

Re: "Too Late" by Jane Eyre0 [ENG]

Postprzez Angel4 » sobota, 4 stycznia 2014, 18:54

Mimo wszystko miło, że w końcu ktoś mnie docenił, lepiej późno niż wcale :-)
Do you believe in magic?

Olej szkołę, zostań ninja!

Eret: What game are you playing?
Czkawka: Game of thrones.


cracki rządzą :D

Obrazek
Avatar użytkownika
Angel4
 
Posty: 3404
Dołączył(a): czwartek, 29 grudnia 2011, 14:33
Lokalizacja: Lublin

Re: "Too Late" by Jane Eyre0 [ENG]

Postprzez Fabia114 » niedziela, 5 stycznia 2014, 16:23

Fabia114 napisał(a):No, jestem pod wrażeniem Angel.

Trochę spóźnione, ale jest :)
,, Pielęgnuj swo­je marze­nia. Trzy­maj się swoich ideałów. Masze­ruj śmiało według mu­zyki, którą tyl­ko ty słyszysz. Wiel­kie biog­ra­fie pow­stają z ruchu do przo­du, a nie ogląda­nia się do tyłu."
Avatar użytkownika
Fabia114
 
Posty: 2521
Dołączył(a): poniedziałek, 19 grudnia 2011, 17:15

Re: "Too Late" by Jane Eyre0 [ENG]

Postprzez NinaVale » poniedziałek, 24 lutego 2014, 22:25

iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii *dostaje ataku* dziękuję awwwwwww iiiiii. Nie no naprawdę :D zwłaszcza za tłumaczenie :Dawwwwwwwwwwwww :D dobra nie lubię samo-reklamy ale http://huntikstories.blogspot.com/ jakby kogoś interesowało. Polski blog. Na ff.net tyż cuś nowego jest. I można komentować po Polsku :D, bo naprawdę straciłam nadzieję, że ktokolwiek w ogóle zna to opowiadanie.
To tak jakby były we mnie dwie zupełnie różne Anie. Nieraz przychodzi mi na myśl, że dlatego zapewne jestem takim niespokojnym duchem! -Ania z Zielonego Wzgórza
Bo wszyscy, w taki czy w inny sposób, jesteśmy szaleni.-Weronika Postanawia Umrzeć.
Avatar użytkownika
NinaVale
 
Posty: 41
Dołączył(a): sobota, 1 lutego 2014, 21:11
Lokalizacja: Wro

Re: "Too Late" by Jane Eyre0 [ENG]

Postprzez NinaVale » wtorek, 4 marca 2014, 15:51

Angel4 napisał(a):Sporządziłam tłumaczenie. Po polskiemu :wink:

Przed zamkiem Professora. Praga. Czechy.
Drużyna Huntik wychodziła z zamku. Lok Lambert obejmował ramieniem Sophie Casterwill a drugą ręką trzymał ją za rękę. Tuż obok szli Dante Vale i Zhalia Moon. Mężczyzna o kasztanowych włosach szedł nieco za swoją partnerką z jedną ręką spoczywającą na jej ramieniu. Ona miała na sobie jego charakterystyczny płaszcz. Zatrzymali się, patrząc na siebie z uśmiechem. Dokonali niewiarygodnej rzeczy, którą próbowało zrobić mnóstwo Łowców i Fundacja. Pokonali Organizację raz na zawsze.
- Dziś nie złapiemy już żadnego samolotu do Wenecji - powiedział Dante patrząc na drużynę. - Musimy zostać i spędzić noc w hotelu.
Pozostali przytaknęli. Wyszli z zamku na ulicę. Sophie złapała taksówkę i podała kierowcy adres hotelu Fundacji w Pradze. Nagle zadzwoniła komórka Dantego. Zamrugał kilka razy, trochę zaskoczony, ale szybko odebrał, kiedy zobaczył numer.
- Guggenheim - powiedział. - Hej.
- Nadal jesteście w Pradze? - zapytał Szwajcar.
- Tak i właśnie zwycięsko ukończyliśmy misję - ostatnie słowa powiedział szeptem, żeby kierowca taksówki nie usłyszał.
- Wiemy. Dante, mam złe wieści - powiedział Guggenheim, a jego głos był cichy i pozbawiony entuzjazmu. - Chodzi o Metza.
Bursztynowooki mężczyzna zesztywniał i poczuł, że jego serce przyspiesza.
- On zmarł, przykro mi - kontynuował Szwajcar. - Odszedł właśnie gdy lądowaliście w Pradze.
Dante czuł, że jego oczy się rozszerzają, a serce zamiera. Te wieści dość mocno go zszokowały i nie mógł ukryć, co czuje. Przyjaciele wpatrywali się w niego zmartwieni i czujni.
- Dante? - spytał Guggenheim. - Jesteś tam?
- T-tak - odpowiedział kasztanowo-włosy mężczyzna.
- Pogrzeb odbędzie się za dwa, trzy dni - brzmiała odpowiedź. - Wrócicie do tego czasu?
- Tak - przytaknął Dante. - Tak, wrócimy. Dzięki, Guggenheim.
- Więc do zobaczenia - powiedział starszy mężczyzna. - I jak już mówiłem, przykro mi.
- Cześć - powiedział bursztynowooki najlepszy agent i rozłączył się.
- Dante? - zapytał zmartwiony Lok. - Co się stało?
- Powiem wam w hotelu - odparł jego mentor, jeszcze bardziej martwiąc pozostałą trójkę Łowców. Wkrótce taksówka zatrzymała się przed danym miejscem. Dante zapłacił rachunek i wysiadł, wciąż w ponurym nastroju. Przyjaciele dołączyli do niego, patrząc to na siebie, to na niego. Zhalia przygryzła wargi. Ona już podejrzewała, czego dotyczyła wiadomość.
,,Muszę być silna dla niego" - pomyślała. ,,Metz był nie tylko jego mentorem, był prawie jak ojciec..."
Weszli do hotelu, a ich przywódca poprosił o pokoje. Potem wręczył im klucze.
- Dante - powiedziała Sophie - miałeś powiedzieć nam, co się stało. Czego chciał Guggenheim?
- Metz nie żyje - odpowiedział bursztynowooki mężczyzna zwieszając głowę.
- Co? Ale jak? Kiedy? - pytała zszokowana dwójka nastolatków. Nie mogli uwierzyć. Owszem, Metz był chory, ale nadal był.
- Kiedy wylądowaliśmy w Pradze - brzmiała odpowiedź.
- A co z Fundacją? - zapytał Lok.
- Guggenheim się nią zajmie - odparł Dante bezbarwnym głosem. - Jest zastępcą. Kiedy lider umiera, zastępca zajmuje jego stanowisko.
- To dobrze... tak sądzę - powiedziała Sophie patrząc w dół. - Jest mi...ee nam... bardzo... przykro, Dante...
- W porządku - odparł patrząc w przestrzeń. - Teraz prześpijmy się trochę. Potrzebujemy tego.
Pozostawił ich i poszedł do swojego pokoju. Pozostała trójka stała z tyłu patrząc na swoje stopy.
- Cóż, sądzę, że powinniśmy iść - powiedziała dziedziczka Casterwill. - No chodźcie!
Weszli na piętro w ciszy. Nikt nie chciał rozmawiać. Wiadomości były poważne, ale także zrobiło im się żal Dantego, ponieważ wiedzieli, jak bardzo dbał o swojego mentora.

Dante
Leżał na łóżku wpatrując się w sufit, wciąż zszokowany wieściami. Metz wychował go i zawsze był jak ojciec dla mężczyzny o kasztanowych włosach, a teraz nie żyje... wszystkie wspomnienia przebłyskiwały Dantemu przed oczami.
Retrospekcja
Sześcioletni Dante Vale stał naprzeciw nowego grobu. Grobu jego rodziców. Zginęli w wypadku samochodowym.
- Dante - przyjaciel jego rodziców, Metz, położył rękę na ramieniu chłopca. - Chodź, powinniśmy iść.
Kasztanowowłosy chłopiec przytaknął. Rodzice powierzyli go opiece Metza. Teraz czekało go nowe życie. Metz miał go nauczyć, jak być Łowcą. Rzeczy, nie dla której żyli jego rodzice.*
***jakiś czas później***
- Metz, Metz - mały Dante biegł w kierunku swego nauczyciela. - Zrobiłem to, zrobiłem! Wezwałem swojego pierwszego tytana!
Skrzydlak unosił się w powietrzu tuż nad nim.
- Czyż nie jest świetny? - zapytał dumny z siebie chłopiec.
- Dobra robota, Dante - powiedział Metz. - I do tego sam go znalazłeś. Skrzydlak będzie dobrym przyjacielem. Ale potrzebujesz kolegi wojownika, który będzie walczył z tobą, kiedy wpadniesz w kłopoty - mężczyzna wyjął amulet z kieszeni. - Nazywa się Kaliban - dodał.
******następne wspomnienie******
Dante jest już nieco starszy. O kilkanaście lat. Chce wyruszyć na misję, ale Metz nalega, by wyruszył z nim ktoś jeszcze.
- Metz, czemu nie mogę zrobić tego sam? - pyta kasztanowowłosy chłopak.
- Łowcy mogą wygrywać sami - tłumaczył Metz. - Ale tylko w drużynie jest ich prawdziwe zwycięstwo.
Dante westchnął. Może Metz ostatecznie miał rację?
- Dobra - powiedział. - Ruszajmy.
******następne wspomnienie******
Dante biegł przez szpital Fundacji. Guggenheim dzwonił przed chwilą. Chodziło o Metza.
- Co się stało? - zapytał najlepszy członek Fundacji.
Szwajcar popatrzył na niego z czymś w rodzaju smutku w oczach.
- Misja się nie powiodła - powiedział. - Metz... on...
- Co? Wyrzuć to z siebie, Guggenheim - młody człowiek był dość niespokojny.
- On... on został przeklęty przez legendarnego tytana ciała - blondwłosy mężczyzna opuścił głowę.
- Ale jest na to lek, prawda? - spytał Dante.
- Nie - potrząsnął głową drugi przywódca. - Naprawdę mi przykro. Wciąż nie mamy leku na takie klątwy... tak jak z Simonem będzie jeszcze gorzej, aż...
- Nie - mężczyzna o kasztanowych włosach zacisnął pięść. - Nie pozwolę na to. Musi być jakiś sposób, aby go wyleczyć. I ja go znajdę, nieważne jak długo to zajmie!
Guggenheim popatrzył niego ze zmartwieniem i potrząsnął głową.
******następne wspomnienie******
Dante stał przy oknie w domu Metza. Metz leżał w łóżku podłączony do tych wszystkich maszyn. Bursztynowooki mężczyzna zacisnął pięść. Przez lata szukał jakiegoś leku. Ale nie znalazł żadnego. Podszedł do łóżka i usiadł na krześle obok. Wziął swojego ,,ojca" za rękę.
- Mam spotkanie z pośrednikiem z czarnego rynku - powiedział. - Ma dla ciebie parę nowych leków. Poczekaj chwilę.
- Czuję się dobrze - odparł Metz. - Nie martw się o mnie, Dante.
- Metz, masz tak wiele do zrobienia jako przewodniczący Fundacji Huntik! - zaprotestował Dante. - Przyrzekłem, że cię wyleczę bez względu na koszty.
Po tych słowach wstał i wyszedł. Musiał wyleczyć swego ojca i przyjaciela.
******następne wspomnienie******
Dante przyniósł Metzowi leki z Wiednia. Ale nie zadziałały tak, jak oczekiwał. Metz czuł się lepiej, ale tylko na początku i to nie była duża poprawa. Pielęgniarka powiedziała, że te leki tylko trochę opóźnią proces. Może o kilka dni. Dante zatopił się w fotelu. Dlaczego nic nie działało? Może...
- Nie - pomyślał. - MUSI być sposób, by go wyleczyć, a ja go znajdę. Przyrzekam.
Westchnął. Następnego dnia mieli mieć misję w Grecji, w poszukiwaniu Argo. Może tam jest jakaś nadzieja...
******następne wspomnienie******
Na małej wysepce na morzu Egejskim zapadał zmrok. Dante westchnął, bardzo wierzył w to, że znajdzie tu jakiś lek. Kiedy Medea powiedziała mu, że ma lek... był szczęśliwy i pełen nadziei. Tym razem naprawdę uwierzył, że udało mu się znaleźć lek. Tym razem miał zadziałać. Ale to było tylko złudzenie, taktyka obronna, zwodząca jego zmysły. I oszukała go. Rośliny, które trzymał w rękach zniknęły. Zhalia szła w jego stronę.
- To nie koniec, Metz - powiedział. Wiedział, że będzie próbował i walczył dopóki nie zwycięży. Nie było możliwości odwrotu...
******następne wspomnienie******
Dante znów odwiedził Metza. Tuż przed misją w Rumunii. Wciąż miał nadzieję, że odnajdzie lek.
- Może w Rumunii coś będzie... może tamte tytany... - zaczął.
- Dante... - gwałtowny kaszel wstrząsnął ciałem Metza, i mówił ochrypłym głosem. - Tytan zamknięty w zamku Vlada Draculi jest niebezpiecznie blisko dostania się w ręce Professora a ty masz nadzieję *kaszle* że tą misją byłoby znalezienie leku na moją chorobę... - kaszel się nasilił, a pielęgniarka rzuciła się w kierunku łóżka jej pacjenta.
- Tak, twoje życie jest ważniejsze - powiedział Dante.
- Dante, musisz przede wszystkim walczyć ze złem - odparł starszy mężczyzna ochrypłym głosem i zakaszlał ponownie. - Pamiętaj o tym...
Dante patrzył na niego ze smutkiem i troską w bursztynowych oczach... jak Metz mógł mu powiedzieć coś takiego?
******następne wspomnienie******
Dante wszedł do pokoju Metza. Było ciemno. Zasłony jego łóżka były opuszczone, a maszyna pikała.
- Metz? - zapytał mężczyzna o kasztanowych włosach. - Słyszysz mnie?
Jego mentor wyciągnął drżącą rekę. Była pokryta plamami.
- Nie miałem pojęcia, że jest tak źle - wyszeptał i chwycił ją. Metz podał mu coś. To był klucz, klucz i mapa. Dante przytaknął. Wiedział, że jego przyjaciel chce, aby znalazł coś ważnego. Wyszedł na zewnątrz. Tam spotkał pielęgniarkę Metza.
- Gdzieś musi być lek na tą klątwę - powiedział patrząc na mapę i klucz.
- Tak mówisz - powiedziała kobieta sceptycznie. - Mam nadzieję, że nie zamierzasz włóczyć się po całym świecie, bo starzec z urojeniami przekazał ci mapę nie wiadomo dokąd.
- Na podstawie tej linii wybrzeża - odparł - powiedziałbym: Turcja.
*********koniec*********
Dante potrząsnął głową i wstał. Te wspomnienia tylko potęgowały ból, zamiast łagodzić. Musiał się przejść. Wyszedł z pokoju. Skierował się na balkon i wyszedł. Ciepły wiatr owiał mu twarz. Wieczór był całkiem przyjemny. Nie za gorąco, nie za chłodno.
- Wszystko na próżno - pomyślał mężczyzna o kasztanowych włosach patrząc na Pragę. - Wszystko...
Zalała go nowa fala wspomnień, ale tym razem o innym charakterze. Te wszystkie niebezpieczeństwa... wyspa Medei, Wiedeń, Praga... wszystkich wciągał w te wszystkie zagrożenia...zwłaszcza Zhalię... W tym momencie dotarło do niego, jak łatwo mógł ją stracić, w jaką niebezpieczną grę pogrywał jej życiem.
- Dante? - tak dobrze znany mu głos wyrwał go z zamyślenia. Nie musiał się odwracać, żeby wiedzieć kto to był i dlaczego tu jest. Zhalia podeszła do niego i położyła dłoń na jego ramieniu. - Nie możesz spać? - zapytała.
- Wyszło zabawnie, nie? - zapytał wzdychając. - Tylko spójrz, zrobiłem wszystko co w mojej mocy, żeby znaleźć sposób na wyleczenie go i wszystko na próżno. Żałosne, co? Pogoń za głupim marzeniem, które nigdy się nie spełni. Jako przywódca zawiodłem.
- Nie mów tak - wyszeptała. - To nie prawda.
- To jest prawda - potrząsnął głową. - Jaki przywódca pozostawia swoją misję i co ważniejsze drużynę w tylu śmiertelnych niebezpieczeństwach, dla głupiej fantazji? Bo tak właśnie robiłem. Pozostawiłem was w tak wielu niebezpieczeństwach. Weźmy na przykład wyspę Medei. Jako przywódca, powinienem był mieć się na baczności. Lok i Sophie mieli prawo wpaść w pułapkę. Są niedoświadczeni, ale ja? Dużo dłużej siedzę w tej branży. Powinienem był wyczuć podstęp. Ale tego nie zrobiłem i wpadłem tak jak oni. Poddałem się iluzji. Byłem głuchy i ślepy. Nie chciałem ci wierzyć, gdy przyszłaś mnie ostrzec... zorientowałaś się, że coś jest nie tak, ale ja byłem tak pochłonięty fantazją że nie chciałem zmierzyć się z rzeczywistością. Odesłałem cię i zostawiłem ci walkę z silną i niebezpieczną bronią umysłu na własną rękę. Mogłaś zginąć, albo to mogło na zawsze zniszczyć twój umysł...
- Zemdlałeś - przypomniała mu. - Nie mógłbyś mi pomóc.
- Ale nie zemdlałbym, gdybym miał się na baczności - znowu potrząsnął głową. - Powinienem był być tam przy tobie, walczyć u twego boku. Zamiast tego goniłem fantazje.
Zhalia popatrzyła na niego z niepokojem. Nie wiedziała co może zrobić lub powiedzieć, więc pozwoliła mu kontynuować.
- W Wiedniu - kontynuował - wyruszyłem po leki, które nawet nie pomogły na długo. Organizacja mogła was zabić i zrobiłaby to. Defoe nie zawahałby się tego zrobić i znów musieliśmy polegać na tobie. Gdybyś nie użyła Król Bazyliszka... i po raz kolejny zawiodłem jako przywódca - mówił coraz ciszej i ciszej. Jego towarzyszka zauważyła też, że zacisnął dłonie w pięści na balustradzie.
- A dzisiaj - powiedział - dzisiaj poniosłem całkowitą klęskę. Zwyczajnie oddałem tytany Professorowi, naszemu śmiertelnie groźnemu wrogowi, pozwoliłem członkom mojej drużyny walczyć ze sobą, a potem po prostu osunąłem się na podłogę i nie zrobiłem nic, żeby naprawić ten błąd. Po raz kolejny wpakowałem was w niebezpieczeństwo... zwłaszcza ciebie. Po raz kolejny sprawiłem, że walczyłaś o moje i twoje życie, w walce bez szans na zwycięstwo. Tu zawiodłem nie tylko jako przywódca, ale też jako mężczyzna. Jaki mężczyzna pozwala na sytuację, w której kobieta, którą kocha załamuje się i płacze? A dla czego to zrobiłem? Dla mirażu, który nigdy nie stanie się rzeczywistością.
Zhalia przygryzła wargę. Nigdy nie widziała go takim, nigdy nie słyszała by mówił z taką nienawiścią do samego siebie. Bardzo raniło ją oglądanie go w takim bólu.** Dante zacisnął pięść tak mocno, że jego dłonie zaczęły drżeć, a w oczach pojawiły się łzy. Właśnie wtedy, ciemnowłosa kobieta zdecydowała się działać. Po raz kolejny położyła dłoń na jego ramieniu, odwracając go do siebie. Przysunęła się bliżej i objęła go ramionami.
- To nie jest prawda - szepnęła mu do ucha. - Jesteś wspaniałym przywódcą i mężczyzną, Dante. Wierzyłeś we mnie i ufałeś mi jak nikt inny, od razu mi wybaczyłeś, bez wątpliwości i wypytywania mnie o tę całą historię. Przyjąłeś mnie po tym, jak moje mieszkanie wybuchło. Zawsze byłeś w pobliżu, by pomóc nam, gdy wpadaliśmy w kłopoty, zawsze miałeś plan. Gdybyś nie zjawił się na czas w tych katakumbach, Defoe mógłby mnie pokonać. W Wiedniu, pamiętaj, że mogłam związać się z Królem Bazyliszkiem tylko dlatego, że ty odwróciłeś ich uwagę. Na wyspie Medei, zginęłabym, gdybyś nie przyszedł w ostatniej chwili, w Etiopii, ten tytan zabiłby mnie, gdyby nie ty. Dzisiaj też. Dante, gdybyś nie przybył mi na ratunek tyle razy, ja, jak równie dobrze Lok i Sophie, byłabym sześć stóp pod ziemią.*** Gdyby nie ty, nie byłabym w stanie dokonać rzeczy, których dokonałam i pamiętaj, że nie ważne co zrobisz i jakie podejmiesz decyzje, ja zawsze będę cię wspierać.
Dante milczał podczas całej tej wypowiedzi. Po części dlatego, że wciąż był załamany, ale bardziej dlatego, że jej działania całkowicie go zaskoczyły. Ale szybko ochłonął, przytulił ją mocno i ukrył twarz w jej włosach, po raz pierwszy od lat uwalniając emocje. Zhalia tylko wzmocniła uścisk i nic nie powiedziała.
- Dziękuję ci - usłyszała jego szept - za to, że tu jesteś.
Wysoko nad nimi, na granatowym niebie, srebrzyście migotały gwiazdy.

*W sensie, że tego nie robili, nie byli Łowcami. Przynajmniej tak sądzę. Miałam duży problem z przetłumaczeniem tego zdania.
**Przetłumaczyłam tak, bo wujek Google tłumaczył to tak dziwnie, że nijak nie pasowało.
*** W sensie, że zginęliby.
Jeśli ktoś ma lepszy pomysł na tłumaczenie niektórych słów bądź zwrotów, pisać!

Obrazek
Dziękuję za tłumaczenie
To tak jakby były we mnie dwie zupełnie różne Anie. Nieraz przychodzi mi na myśl, że dlatego zapewne jestem takim niespokojnym duchem! -Ania z Zielonego Wzgórza
Bo wszyscy, w taki czy w inny sposób, jesteśmy szaleni.-Weronika Postanawia Umrzeć.
Avatar użytkownika
NinaVale
 
Posty: 41
Dołączył(a): sobota, 1 lutego 2014, 21:11
Lokalizacja: Wro

Postprzez » wtorek, 4 marca 2014, 15:51

 


Powrót do Fan fiction

Kto przegląda forum

Użytkownicy przeglądający ten dział: Brak zidentyfikowanych użytkowników i 2 gości

cron