przez Angel4 » piątek, 11 maja 2012, 08:25
No tak, wszystko ładnie, pięknie, tylko jak ktoś mitologii ni w ząb to nie ma pojęcia o co chodzi. Pozwólcie więc, że uzupełnię:
Dedal wraz ze swym synem Ikarem mieszkał na Krecie i służył królowi Minosowi. Pochodził z Aten, ale musiał uciekać na Kretę po tym, jak zabił swego ucznia i siostrzeńca - Talosa. Młodzieniec przewyższał go geniuszem, wynalazł koło garncarskie, a zazdrosny Dedal zepchnął go ze szczytu Akropolu.
Jak już wspomniałam, po ucieczce na Kretę został kimś w rodzaju "nadwornej złotej rączki" u króla Minosa. Jego największym zadaniem była budowa Labiryntu dla Minotaura - straszliwego potwora żywiącego się ludzkim mięsem, który był synem byka i żony Minosa, Pasifae (królowa zakochała się w byku, bo Minos odmówił złożenia w ofierze zwierzęcia, które podarował mu Posejdon). Dedal pomógł królowej, budując drewnianą krowę, w której ukryła się Pasifae. W wyniku zbliżenia urodził się Minotaur (potwór został później pokonany przez herosa Tezeusza, następcę tronu Aten). Minos ukarał Dedala nakazując mu wybudowanie więzienia dla monstrum. Ponoć początkowo miało to być więzienie dla samego Dedala, jednak ten przezornie umieścił kilka sekretnych wyjść i uciekł.
Po upływie wielu lat, Dedal wraz synem chcieli wrócić do domu, do Aten, jednak Minos im nie pozwolił. Uważał, że tak zdolny człowiek jak Dedal może być bardzo przydatny. Jedynym sposobem, okazała się być ucieczka. Jednak jedyną drogą była droga morska, ale gdyby uciekli w ten sposób, niechybnie by ich złapano. Po kilku dniach, sprytny człowiek wymyślił sposób ucieczki, jednak nie powiedział o niczym synowi. Od jakiegoś czasu, w domu rozlegały się odgłosy obrabianego drewna i rozchodził się zapach wosku, a wiatr przeganiał wszędzie sterty piór. Kiedy wreszcie skończył, zawołał Ikara do pracowni. Pokazał mu efekty swojej pracy - dwie pary wspaniałych skrzydeł. Do drewnianych listewek, przylepił woskiem pióra. Wystarczyło przywiązać je mocno do ramion i lecieć. Zafascynowany młodzieniec nie słuchał instrukcji ojca, który upominał, by nie leciał za blisko wody, żeby fale nie zmoczyły piór; ani za blisko słońca, żeby gorąco nie roztopiło wosku. Następnego dnia o świcie, kiedy całe miasto jeszcze spało, a słońce nie grzało zbyt mocno, wyruszyli w podróż. Dedal był wprost zachwycony, bo skrzydła spisywały się znakomicie. Wydał z siebie okrzyk wielkiej radości, a z góry odpowiedział mu cicho okrzyk radości Ikara.
Dedal spojrzał w górę i z przerażeniem zobaczył, że Ikar leci wysoko. Bardzo wysoko, a wręcz za wysoko. Zdecydowanie za blisko słońca. Chciał zawołać, ostrzec młodzieńca, ale już było za późno. Jedno za drugim sypały się z nieba pióra, do morza skapywał roztopiony wosk. Ikar spadł.
Dedal jeszcze długo krążył nad miejscem, w którym spadł Ikar. Chcąc nie chcąc, musiał lecieć dalej, do Aten.
Na pamiątkę tego wydarzenia, morze dzielące półwysep Bałkański i Kretę, do którego wpadł nieostrożny syn Dedala, nazwano morzem Ikaryjskim.
Do you believe in magic?Olej szkołę, zostań ninja!
Eret: What game are you playing?
Czkawka: Game of thrones.
cracki rządzą :D
